You need a doctor baby, you scared?

Byłam przedwczoraj na terapii. Na początku wszystko było w porządku, czułam się okej, spotkanie wyglądało bardzo podobnie do trzech poprzednich konsultacji. Mniej więcej w połowie przeszliśmy do omawiania już szczegółów, ustaleń na temat tego, jak dokładnie będzie wyglądała moja współpraca z terapeutą. Powiedział, że on od teraz będzie na sesjach mniej aktywny, a ja będę musiała się bardziej otworzyć. I wtedy zaczęło się dziać ze mną coś dziwnego, co nie do końca rozumiałam. Spięłam się strasznie, poczułam jakiś dziwny stres i lęk, zaczęłam się nerwowo śmiać (bardzo często reaguję śmiechem w stresowych sytuacjach). Pan R. stwierdził, że przestraszyłam się tego, że zaczyna robić się "poważnie", że boję się konieczności stworzenia z nim bliższej, terapeutycznej relacji, zmierzenia się z moimi prawdziwymi emocjami oraz tego, że teraz już nie tak łatwo będzie mi się wycofać. Faktycznie w tamtym momencie byłam przerażona i miałam ochotę jak najszybciej stamtąd uciec. Po wyjściu z terapii czułam się okropnie. Byłam totalnie przygnębiona, rozkojarzona, zaczęła boleć mnie głowa. Cały wieczór czułam się tak fatalnie. Pojawiły się ogromne wątpliwości co do całej tej terapii, myśli, że może wcale jej nie potrzebuję. Znów odezwała się we mnie ta potrzeba ucieczki. Nie rozumiem skąd to się bierze, nie miałam powodów do takiej reakcji.

A w środę jedziemy z D. w Bieszczady! Co prawda tylko do niedzieli, ale zawsze coś. Mamy już zarezerwowany śliczny, drewniany domek w Polańczyku. Mam nadzieję, że pogoda w miarę dopisze. Aktualnie zajmuję się wyszukiwaniem atrakcji w okolicy i ogólnym planowaniem naszego pobytu tam. Uwielbiam planować podróże, uspokaja mnie to.